Ik ben een Noord-Hollander. Geboren en opgegroeid in het dorpje Twisk. Het culturele hoogtepunt was de tweejaarlijkse optocht van de Fanfare door de dorpsstraat. En de kermis. Dan speelde elke dag een andere coverband in het café: eerst Jukebox, dan Shore-Line en als afsluiter Paradise. Aan het eind van iedere zomer, als de bollenoogst klaar was, kwam Normaal optreden in de sporthal van Midwoud. Amsterdam was 40 minuten rijden, maar niemand ging daar heen.

Laatst speelde ik op een popfestival in Opmeer waar alle muzikanten, inclusief de grote sterren, zelf hun etensbordje moesten afspoelen in een emmer met koud water. De mensen waren alleraardigst. Ze keken tevreden toe hoe de artiesten zich over het emmertje bogen. ‘Bij ons doet iedereen gewoon.’ Dat is Noord-Holland: muziek hoeft niet zo nodig en als je er speelt moet je wel even voelen dat het niet al teveel voorstelt wat je doet.

In Brabant is het al heel snel feest. Hagenezen weigeren hun huis uit te komen. In de Achterhoek kom je met stevige blues een heel eind. Maastrichtenaren pretenderen culturele interesse maar houden eigenlijk alleen van Andre Rieu. In Zeeland vinden ze alles leuk.

U voelt het al: we zijn op clichépad. Muzikantenkroegpraat, kort door de bocht. Maar zoals het cliché zegt: clichés zijn vaak een beetje waar. Ik maak elk weekend mee hoezeer het publiek in verschillende provincies kan verschillen, of je nu in het theater staat, in een jazzclub of in de kroeg. Ik vind dat leuk en goed. De bewondering die je in Groningen ten deel kan vallen is fijn, de no-nonsense attitude in West-Friesland evenzeer. Als je het weet, kun je anticiperen op de manier waarop het publiek met je omgaat. Zoals Rita Reys eens tegen me zei: ‘Als het publiek niet geniet, doe ik iets niet goed.’ En zoals Huub van der Lubbe schreef: ‘Er is geen publiek zo stroef, als in Hippolytushoef.’

Doen of er binnen Nederland geen verschillen zijn lijkt me onverstandig. Wat in Nijmegen werkt hoeft in Hoorn niet aan te slaan. In Noord-Limburg mag het op zondagmiddag best los gaan, in Leeuwarden liever niet.

Maar wat zullen we ons eigenlijk druk maken over de provincie? Amsterdam is het culturele centrum van Nederland. Hier wordt het uitgevonden, in de rest van het land doen ze het na. Dat zult u toch met mij eens zijn, Amsterdammers? Hier in het hippe en toonaangevende Trouw? Dat hier vanmiddag nou een enkeling uit Amstelveen en Haarlem tussen zit... – dat zijn de gezapige bijsteden van Amsterdam. In Amsterdam staan de belangrijkste theaters en podia, in Amsterdam zitten de grote gezelschappen. Wij kunnen maar het beste zorgen dat het hier goed loopt, dan volgt de rest van het land vanzelf.

Of niet?

De podiumkunst in Amsterdam is nergens zonder de afzetmarkt die de rest van het land vormt – zoals gezegd, ik speel net als de meeste Amsterdamse muzikanten meer uit dan thuis. Ik denk ook dat we het onszelf als Amsterdammers soms te moeilijk maken. Wij hoeven het wiel niet in ons eentje uit te vinden, er is genoeg inspiratie dichtbij. En Amsterdam lijkt nog altijd meer op Groningen dan op New York.

Met dit in uw achterhoofd wil ik iets aansnijden waar ik het geregeld over heb met mijn generatiegenoten en jongere cultuurliefhebbers in mijn omgeving.

Als cultureel middelpunt barst Amsterdam van de instituten: Het Concertgebouw, Paradiso, Het Muziekgebouw aan het IJ, Het Bimhuis, De Stadsschouwburg.

Mijn vrienden en ik vinden wat er in die instituten te zien en te horen is te gek. Wanneer ik een jonge collega in onze tourbus iets laat horen van Xenakis, dan vindt hij het waanzinnig. We gaan uit ons dak. Als je dan de kans hebt om deze muziek live te beleven grijp je die onmiddellijk, zou je zeggen. Maar dat doen we niet. Want dan moeten we naar zo’n instituut, en dat vinden we stom.

Voor een deel is dat schroom voor het onbekende. Je moet naar zo’n intimiderend, afstandelijk gebouw. Maar een andere belangrijk reden is dat het er gewoon stom is. Omdat het er ruikt als een instituut, men zich er gedraagt alsof men in een instituut is, er geen plek is om rond te hangen, het bier lauw is, de koffie vies de foyer te koud. Als je meer dan een half uurtje blijft naborrelen wordt de juffrouw van de garderobe onrustig. Het is gewoon niet relaxt.

Zelfs Paradiso is door de vele evenementen per avond op een standaard schouwburg gaan lijken. Mijn lievelingspodium het Bimhuis doet tegenwoordig aan vaste zitplaatsen. Na het concert spoedt het publiek zich weg de brug over. Zo’n instituut bezoeken is een kwestie van je vermannen, diep ademhalen, van de muziek genieten en daarna weer snel wegwezen. Als ik dat gevoel al heb, hoe hoog zal de drempel dan niet zijn voor iemand die zelden een voorstelling bezoekt? Voor iemand die nog nooit van zijn leven een saxofoon van dichtbij heeft gehoord? – die mensen spreek ik geregeld, wanneer ik ergens in een dorpskroeg optreedt. Zij willen best meer horen, maar wel in een omgeving die niet te ver van ze afstaat.

Vergeleken met andere delen van de wereld is er in Nederland al zo’n grote afstand tussen het dagelijks leven en muziek, dans en theater. De podiumkunsten zijn in onze cultuur opgesloten in reservaten. Die plekken zijn ontzettend belangrijk. Ze zouden best flexibeler en toegankelijker mogen zijn. Aan de inhoud ligt het niet. De presentatie en de context, die kunnen menselijker. Minder pretentieus. Vriendelijker.

Gewoon.
Iets meer een etensbordje in een emmer met koud water.

Buiten Amsterdam ligt het publiek door de demografische samenstelling niet altijd voor het oprapen, er zijn mede daardoor veel verse initiatieven te vinden met een laagdrempelig karakter. Er zijn minder instituten, er is meer flexibiliteit. Er moet harder gevochten worden voor iedere bezoeker. Dat is goed voor de creativiteit.

Amsterdammers, ga de stad uit en bezoek de prachtige Dru-Fabriek in Ulft, de Walhalla Cantine in Rotterdam, podium Bloos in Breda, de ECI Cultuurfabriek in Roermond. Het zijn fijne plekken om te zijn. Je loopt er makkelijk binnen. De cultuur staat er op dezelfde hoogte als de bezoekers. Laat je inspireren door marketing met een sticker op een lantaarnpaal in Groningen, prikkelende guerilla-campagnes in Eindhoven. Ga naar Haarlem, waar je voorstellingen kunt bezoeken die je in Amsterdam niet te zien krijgt.

Mijn Amsterdamse vrienden en ik doen dat al. We zoeken graag cultuur op buiten de stad. Omdat de sfeer ontspannen is, of het geluid beter, het bier een goede temperatuur en schuimkraag heeft. Je naar Xenakis kunt in een fabriekshal. Ooit kwamen we in Amsterdam wonen omdat het hier gebeurde. Pas op, Amsterdam, of je bent ons kwijt.

Koen Schouten, 3 december 2013
Koen Schouten (1977) was jazzjournalist voor Het Parool en De Volkskrant en had een radioprogramma bij de VPRO. Daarvoor studeerde hij Muziekwetenschap in Amsterdam. Na tien jaar schrijverschap richt hij zich nu op de meer actieve kant van de muziekwereld, als saxofonist, presentator, programmeur en adviseur.

Artikel inklappenDeel dit artikel

Dat u hier samen zit is met terugwerkende kracht te danken aan het kabinet Balkenende IV, en aan zijn cultuurminister Ronald Plasterk. Plasterks ambtenaren werkten in 2010 alvast de keiharde bezuinigingen uit die headbanger Halbe Zijlstra daarna als staatssecretaris geharnast doorvoerde. Achter de groene gordijnen was men er in gezamenlijkheid wel klaar mee: de kunsten moesten bovengemiddeld meebloeden bij de bezuinigingen. De politieke partijen vroegen elkaar ritueel ten dans, zonder dat de bedoeling was dat deze in een hele draai zou eindigen.

Direct daarna zag je de kracht van de regio. In Amsterdam werd een gerenommeerd instituut als de Theatercompagnie van Theu Boermans door de overblijvers met lof uitgezwaaid, en met krokodillentranen, want zij leefden met een gevoel van gelukzaligheid omdat dit lot niet hen had getroffen. Ieder voor zich in de hoofdstad.

In de regio waar ik werk, Groningen en Drenthe, en ook in Friesland, zag je juist hoe een al op gang gekomen proces van intensievere samenwerking accelereerde. Gezelschappen, festivals, theaters, ze kropen nog meer naar elkaar toe. Zo was het in Groningen bijvoorbeeld onbestaanbaar dat het bedreigde Grand Theatre zou verdwijnen. Andere instellingen kwamen op voor het theater en de stedelijke politiek ging daarin mee. Het zou wel eens zo kunnen zijn dat het Grand Theatre, inmiddels organisatorisch afgeslankt, nu meer voor de stad gaat betekenen dan het deed, als podiumplek. (Blijft een feit dat het als productiehuis deels naar de vaantjes is geholpen).

Vroeger was het ondenkbaar dat medewerkers van dit theater überhaupt spraken met collega’s van de Stadsschouwburg. Dat was de vijand en die sloeg je maar beter op de bek. Bij wijze van spreken. In de krappe tien jaar dat ik op de cultuurredactie zit is er een omslag geweest van nogal solitair gedoe naar een stadsbrede samenwerking. De schouwburgleiding speelt daarin een rol. En ook Noorderzon mag daar als festival en als het jaarlijkse nazomers ijkpunt best even worden genoemd. Internationale allure in je eigen achtertuin. Zulke momenten, zulke evenementen maken het de journalist behoorlijk lastig enige gepaste afstand te bewaren tot zijn onderwerp. Zie ook Eurosonic Noorderslag. Zie ook Oerol.

Dat samen optrekken is een must. De regio legt het wat betreft steun van Rijk en Fonds lelijk af tegen de Randstad. Het is een hard feit, de regio wordt achtergesteld. Tel alles maar op, ook naar verhouding, wij zijn zielig. Als Club Guy & Roni – beste dansact van het jaar - in Amsterdam had gewoond, zat het keurig in de Basis Infrastructuur. Ik zou zeggen: leg je er nooit bij neer. Maar bedenk tegelijk dat Amsterdam een gevecht voert om zijn internationale concurrentiepositie te behouden. Zwolle staat tot Amsterdam = Amsterdam staat tot Parijs.

De remedie: werk in de regio samen, en ook bovenregionaal, of zelfs over de landsgrenzen. Guy & Roni hebben een link met Duitsland en Rusland, PeerGrouP met Duitsland en Wales. Soms zie je mensen bewonderenswaardig over hun eigen ego en opgebouwde tradities heenstappen. Zo krijgt Drenthe woensdag een nieuw jeugdtheater- en dansgezelschap. Drie bestaande gezelschappen, De Reus, Nizno en Zirr, gaan daar op in één. De ambities zijn groot en Drenthe is er klein genoeg voor.

Daar liggen kansen.

De inmiddels bij de Rijksuniversiteit afgezwaaide Hans van Maanen heeft een onderzoek verricht naar het functioneren van het theater in de stad Groningen. Hij zette Groningen af tegen de in elk geval in omvang vergelijkbare steden Debrecen (Hongarije), Maribor (Slovenië), Aarhus (Denemarken) en (het kleinere) Tartu (Estland). Opvallendste uitkomst is dat het aantal bezoeken in die steden naar rato overeenkomt en ook het aantal voorstellingen aardig gelijk ligt, maar dat in Groningen een voorstelling gemiddeld nog geen twee keer te zien is, tegenover in andere landen vijf tot zes. (Waar ik vaak genoeg tegenaan loop: ik heb er nog niet over geschreven of een gezelschap is al weer uit het theater verdwenen).

Dit houdt dus in dat er in Groningen veel en veel meer afzonderlijke producties te zien zijn. Ten opzichte van die buitenlanden willen we dus erg veel. En zou Groningen sterk afwijken van bijvoorbeeld Enschede? De vraag is, in tijd van krimp: moeten we niet toe naar minder gereis met die decorstukken, en langer te zien zijn op één plek? En daar ook marketing op afstemmen. Of hechten we hier blijvend aan het belang om alle talenten een kans te geven.

Een mooi discussiestuk.

Nog iets. We hadden toen het economisch nog goed ging gericht moeten schieten op wethouders, en van meer dan één stad. In de jaren tachtig moest elk dorp zo nodig zijn eigen subtropische zwembad, waarbij de waterglijbaan trots om het torentje van het gemeentehuis kronkelde. Kijk ons eens. Totdat er zowat meer subtropische zwembaden waren dan inwoners. Dat ging natuurlijk fout.

Ditzelfde dreigt nu in de theaterwereld. Assen heeft net een prachtcomplex gekregen dat nu al moet bezuinigen, Emmen herbergt straks een spectaculair theater, en ook Winschoten is groots aan het bouwen, ik herhaal, ook Winschoten is groots aan het bouwen, met als achterland: Bad Nieuweschans, Belling- én Finsterwolde. Allemaal moeten die zalen voldoende stoelen bevatten anders gaan de Tarzans, de Mama Mia’s en Jacques d’Ancona de Musical van Joop van den Ende stilletjes aan hun deurtje voorbij. (Niks lelijks over Jacques d'Ancona overigens, hij komt nog elke dag naar de krant om te vertellen waar hij die avond heengaat).

Soms is democratie een beroerde uitvinding. Soms zou je willen dat iemand bijtijds ingrijpt.

En dat terwijl zich steeds meer buiten de theaters afspeelt. Op locatie. De makers komen steeds meer onder de mensen, duiken de samenleving in. Leeuwarden dompelt met mooie initiatieven als Explore the North de stad onder in cultuur. En straks is het daar helemaal feest, als Leeuwarden cultuurhoofdstad van Europa is.

Daarnaast zie je een geweldig toenemende populariteit van locatievoorstellingen. En dan heb ik het niet alleen over festivals. Drie jaar geleden interviewde ik Jan Decleir, groot acteur. Hij vond dat allemaal maar niks. Hij had net Onder het Melkwoud in Zeeland gespeeld.

"Staan ze om mij heen naar een zonsondergang te kijken. Het leidt alleen maar af van waarmee ik bezig ben", bromde Decleir.

Maar toch, De Drentse Blues Opera tegen de Hondsrug aan, De Nieuwe Man bij Appingedam naar het boek van Thomas Rosenboom, Herstel van de Toekomst in de oude Strokartonfabriek van Scheemda en straks De Laatste vriend van Napoleon in de haven van Delfzijl: er komen tienduizenden mensen op af – bewoners uit de regio, die hun eigen omgeving verbeeld zien.

Het zijn producties van professionele gezelschappen die amateurs inschakelen, of juist van amateurgezelschappen die profs inschakelen. Gewaagde investeringen waarvan er maar weinig financieel de mist in gaan. Het is een mooi soort kruisbestuiving en een manier om nieuw publiek dat zelden of nooit een voorstelling ziet te bewijzen dat de kunsten er wel degelijk toe doen.

Want dat is de bottomline. Wij leren dat niet in dit land. En ons cultuurbesef is van oudsher toch al zo beroerd. Zet een groep Nederlanders en een groep willekeurige buitenlanders op een camping en vraag ze allebei liederen uit hun eigen traditie te zingen. Waar die willekeurige buitenlanders geheid gezamenlijk een strot opzetten en moeiteloos hun eigen land bezingen, komen wij niet verder dan In Holland Staat Een Huis, en dan alleen het eerste couplet en van je tsjingela tsjingela hopsasa en anderszins kadee kadolleleke kada, al komt dat weer uit een heel ander lied.

Op Franse kleuterscholen wordt al een vorm van filosofie onderwezen. Het rapport Bildung in Deutschland uit 2012, in opdracht van de regering-Merkel, stelt cultuureducatie op hetzelfde niveau als taal en rekenen.

Bij ons mag het niet eens een bijwagen heten. Er zijn onvoldoende docenten met verstand van zaken. Het hoeft allemaal niet zo nodig.

We jagen mager onderwezen leerlingen op last van CKV de schouwburg in, waar ze nog net niet hun schoen vanaf het eerste balkon op het toneel smijten. Ik zag dit jaar Chris Nietvelt namens Toneelgroep Amsterdam als Lady Macbeth woedend richting dat eerste balkon spelen, omdat daar respectloos radgedraaid werd. Je kunt het die leerlingen niet eens kwalijk nemen, en die afzonderlijke scholen evenmin.

Vorig jaar zagen en hoorden mijn vriendin en ik op een afgelegen Franse camping een verhalenverteller, gehuld in de kledij van een marskramer, een zittend, vooral jong publiek bezighouden. Hij vertelde en demonstreerde zijn oude spullen. Niet één uur, niet twee uur, tweeënhalf, drie uur. Wij werden er krankzinnig van, maar die Fransen bléven maar luisteren, gedisciplineerd en vrijwillig.

We moeten daar wat mee, in dit land. Te beginnen op de basisschool. Anders blijven bijeenkomsten als die van vandaag schermutselingen in een achterhoedegevecht.

Daarom stel ik de bijdrage die ik voor déze bijdrage ontvang ter beschikking van een uit te loten basisschool. Laten we zeggen in Assen. Die school moet dat geld besteden aan de boeking van een voorstelling van dat nieuwe Drentse jeugdtheatergezelschap. Dat gaat woensdag zijn naam onthullen.

Dank voor de aandacht, succes en een ferm labberdie labberda labberdoniejaa.

Eric Nederkoorn (1957), geboren in Haarlem en in 1984 na een afgebroken studie geschiedenis en bijna voltooide studie journalistiek door het Nieuwsblad van het Noorden gevraagd om regioverslaggever te worden in Emmen. Na een zwerftocht langs diverse redacties van die krant, voegde hij zich negen jaar geleden bij de kunstredactie van inmiddels het Dagblad van het Noorden, de fusiekrant waarin het Nieuwsblad opging. Hoofdmoot in zijn pakket is theater. Woont zonder heimwee naar de Randstad in Groningen. Steeds vaker verschijnen zijn stukken voortaan ook in de Leeuwarder Courant, nu de redacties van de beide dagbladen in elkaar zijn opgegaan. Niet alleen in de cultuur vallen immers klappen.

Artikel inklappenDeel dit artikel

Henk spreekt ons aan na de première van ‘Schwalbe zoekt massa’. De jonge mimegroep Schwalbe was geïnteresseerd in de verhouding tussen massa en individu. De makers kwamen op het lumineuze idee om voor die voorstelling per speelbeurt zoveel mogelijk mensen op het podium te verzamelen. Ze vonden alleen al in Rotterdam tientallen vrijwilligers die mee wilden doen. De amateurs volgden een intensieve workshop bij de professionele mimers en werden door het uitputtende repetitieproces tot een hechte groep gekneed.

Hij was uit zichzelf niet in abstracte mime geïnteresseerd, zegt Henk. Hij deed mee, omdat het hem leuk leek om nieuwe mensen te ontmoeten. Maar inmiddels zijn hij en de anderen uit de vrijwilligersgroep helemaal wild van abstract theater. Tijdens de repetities gingen ze met de hele groep naar een voorstelling waar een van de Schwalbes in speelde. Dat was rete-abstracte dans, maar ze vonden het allemaal mooi. Niemand van de vrijwilligers zou daar voor hun ontmoeting met de Schwalbes uit zichzelf naar toe zijn gegaan. Na het gesprek met Henk liep ik opgewekt de Rotterdamse nacht in. Het kan dus wel: bij een breed publiek draagvlak creëren voor moeilijke kunst. Het is niet gezegd dat dat makkelijk is. Dat publiek is de afgelopen jaren immers continu voorgehouden dat moeilijke kunst gemaakt wordt door vage linkse types die hun hand ophouden om onbegrijpelijke dingen te kunnen maken van belastinggeld.

Het is dan ook geen toeval dat steeds meer, veelal jongere, kunstenaars de behoefte voelen om aan een groot publiek te laten zien dat hun werk er wel toe doet. Dat de verhalen die zij willen vertellen helemaal niet abstract en ingewikkeld zijn. Maar dat die verhalen juist aanhaken bij vragen of dilemma’s die iedereen heeft. Daarbij weigeren de kunstenaars op hun hurken te gaan zitten en concessies te doen aan hun artistieke eigenheid. Ze weigeren resoluut de makkelijkste weg. De weg die juist door de politiek als uitgang uit de crisis wordt gepropageerd: als je nou gewoon dingen maakt die mensen wel willen zien, dan is er ook een markt voor.

De kunstenaars kiezen een andere strategie. Ze passen hun werk niet aan, maar maken het werkproces transparant. Daardoor wordt helder waarom de kunstenaars doen wat ze doen. Door met de Schwalbes samen te werken, ontmoette Henk niet alleen nieuwe mensen. Hij voerde ook op regelmatige basis een gesprek met professionele kunstenaars en kreeg een kijkje in hun keuken. Hij zag waarom zij maken wat zij maken, en welke keuzes daarbij komen kijken.

Daardoor kunnen ze zich ook ontwikkelen tot onmisbare ambassadeurs, vertelde Floor van Leeuwen, een van de Schwalbes, me. Het publiek van hun voorstelling bestaat voor een deel uit papa’s, mama’s, broers en zussen van de vrijwilligers. Die vinden ‘Schwalbe zoekt massa’ vaak een behoorlijk abstracte voorstelling. Maar het zijn vervolgens de meespelende vrijwilligers die hun familie uitleggen, waarom de voorstelling is zoals hij is, en wat hij voor de makers en voor henzelf betekent.

Schwalbe zoekt massa is niet het enige voorbeeld waarin op deze manier draagvlak wordt gecreëerd. Wunderbaum werkt voor het project The New Forest met een groot aantal vrijwilligers uit alle lagen van de samenleving. Het Leidse gezelschap PSTheater gaat voor elke voorstelling op zoek naar Leidse verhalen. Daar maken ze een autonoom kunstwerk van. Door alle gesprekken die ze met Leidenaren in de voorbereiding voeren, hebben ze zich wel verzekerd van een volle zaal met publiek dat zijn eigen verhalen terug herkent. De Wijksafari van Adelheid Roosen was gebaseerd op gesprekken die de theatermakers en acteurs hadden met bewoners van achterstandswijken en bracht theatermakers, publiek en bewoners bij elkaar in een artistiek gesprek.

Wat deze voorbeelden verbindt, is dat de kunstenaars hun kunstwerk niet als een product zien, maar als een transparant te maken proces dat loopt van beginidee via voorstelling tot nagesprek. Een proces dat het publiek letterlijk mee kan maken in de dubbele zin van het woord. Hij maakt mee hoe het kunstwerk wordt gemaakt. En hij draagt door zijn gesprek of fysieke inspanning bij aan het uiteindelijke werk. Daarmee wordt het ook een beetje ‘zijn’ kunstwerk. De kunstenaar is in dat proces geen anonieme en ongrijpbare subsidieslurper, maar iemand met een gezicht en met wie er een gesprek te voeren is over waarom hij doet wat hij doet.

Deze hernieuwde vertrouwensrelatie tussen publiek en kunstenaar, maakt van kunst opnieuw een uniek maatschappelijk fenomeen. Als je een voorstelling ziet als een product van een anonieme kunstenaar, dat ter vermaak in anderhalf uur in het donker versnaperd dient te worden, zoals ook Melle Daamen in zijn recente opiniestuk lijkt te doen, dan valt nauwelijks uit te leggen waarom we daar gemeenschapsgeld in zouden steken. Hollywoodfilms doen datzelfde immers vele malen beter en volledig subsidievrij. Maar als je kunst als een proces gaat zien dat publiek en maker samen meemaken, als een gesprek over gedeelde vragen over de wereld waarin we leven, waaraan de kunstenaar een specifieke artistieke verbeelding geeft, dan wordt kunst een uniek en onmisbaar maatschappelijk fenomeen. Zeker in tijden waarin we ons als samenleving als geheel moeten heroriënteren in het licht van diverse crises.

Het zoeken naar dialoog, naar gemeenschappelijkheid, past in een trend die zich steeds duidelijker in de samenleving manifesteert. Steeds meer mensen zoeken creatieve manieren om zich te onttrekken aan de geestdodende tucht van de markt. Een markt die gekenmerkt wordt door eenrichtingsverkeer tussen een anonieme producent en een anonieme consument.

Zelf word ik heel blij van het idee achter Thuisafgehaald. Het is een internet-initiatief waarbij mensen zelfgekookte afhaalmaaltijden kunnen afhalen bij buurtgenoten. Niet alleen eet je zo gezonder dan als je een diepvriespizza haalt bij de Albert Heijn. Het brengt je ook met je buurtbewoners in gesprek, omdat je af en toe bij elkaar over de vloer komt. Terwijl de afhaalmaaltijd wordt bereid drink je samen een glaasje wijn en voer je een gesprek dat je anders niet had gehad.

En Thuisafgehaald is maar een voorbeeld van een trend die wegleidt van grootschalig, anoniem eenrichtingsverkeer tussen een ongrijpbare, globale markt en een marktgedreven individu. Een trend die de kleinschalige dialoog koestert. Een trend kortom, waarin kunst als maatschappelijk-artistiek proces prima gedijt.

Door de toekomst van de kunst in dat licht te zien, komen de grote culturele bouwprojecten die hier in Utrecht, maar ook in Den Haag op stapel staan, in een ander licht te staan. Want sluiten die cultuurpaleizen nog wel aan op de behoefte van zowel publiek als kunstenaar? Het is niet voor niets dat er zoveel publieke weerstand is tegen het Muziekpaleis en het Spuiforum. Ze zijn gebaseerd op het oude idee van cultuur als product. Veel mensen hebben het gevoel dat die huizen ‘niet voor hun zijn’. Dat ze, hoewel betaald uit gemeenschapsgeld, niet ten goede komen aan de gemeenschap, maar aan een anonieme elite van kunstenaars en mensen die best prima een balletkaartje van 80 euro kunnen betalen. Het zijn kunstfabrieken die zijn gebouwd op een eenrichtingscommunicatie tussen een anonieme kunstenaar en een anoniem publiek. Waar je als individu opgaat in een massa van consumenten, in plaats van een individueel gesprekspartner van de kunstenaars te zijn. Waar je vooral moet consumeren, in plaats van dat je deel uit mag maken van een artistieke dialoog. Maar wat als kunstenaars en publiek een voorkeur ontwikkelen voor een ander soort kunst, een ander soort ontmoeting tussen toeschouwer en kunstenaar? Zijn die huizen dan niet constructies die de afslag naar meer gemeenschap, meer dialoog en minder markt hebben gemist?

Is er niet meer behoefte aan openbare plekken, waar altijd en overal ruimte is voor een gemeenschappelijk gesprek? Waar theatermakers en choreografen in het openbaar repeteren. Waar wetenschappers, kunstenaars en mensen uit de stad elkaar ontmoeten en samen aan de slag gaan met de vragen waar we ons als samenleving voor gesteld zien. Politiek socioloog Dick Pels pleitte in een interview dat ik ooit met hem had voor de herwaardering van het plein als middelpunt van de democratische gemeenschap. Een plein is open voor iedereen, iedereen kan er zonder voorbehoud met iedereen in gesprek. Er is ruimte om dingen te laten ontstaan, om met elkaar te dansen, muziek te maken, te discussiëren, te protesteren en te feesten. Eerder dan een gesloten cultuurpaleis voor kunstproducten, is mijn ideale schouwburg dan ook een plein, waarin kunst in alle openbaarheid een proces kan zijn.

Zo heeft het World Music and Dance Centre in Rotterdam letterlijk een stadsplein als podium. Muziek en dansliefhebbers, conservatoriumstudenten, leerlingen die muziekles hebben en professionele dansers en musici ontmoeten elkaar daar om samen muziek te maken en te dansen. En dan gaat het niet alleen om het ontmoeten van allerlei kunstvormen, maar ook om het ontmoeten van allerlei culturen, die een kunstzinnige dialoog met elkaar aangaan. Kom daar maar eens om in een groot, overwegend wit, cultuurpaleis. Er is draagvlak voor kunst, ook voor moeilijke kunst. Maar dat draagvlak vinden en op lange termijn vasthouden, vraagt om een andere inspanning dan het maken van gelikte foldertjes, het vinden van bedrijfssponsors of het hebben van een superintelligent CRM-systeem. Daarmee win je mensen voor een individueel kunstproduct, voor een avondje theater. Niet voor het doorlopende proces van de creatieve dialoog die een maatschappelijke en niet per se een financiële waarde vertegenwoordigt.

Echt de samenleving winnen voor kunst gaat stukje bij beetje, Henk voor Henk, plein voor plein, gesprek voor gesprek, proces voor proces. Maar het resultaat is duurzaam. Met Henk heeft de mime er een fan voor het leven bij.

Robbert van Heuven (1978) is freelance cultuur- en theaterjournalist en dramaturg. Hij schrijft en schreef onder andere voor Dagblad Trouw, Theatermaker, De Pers, MoreTXT, Theater Instituut Nederland, Theater Topics en De Nieuwe Reporter. Ook was hij eindredacteur bij het internettijdschrift 8Weekly en is hij eindredacteur van het magazine van Kunsten ’92.

Robbert van Heuven (1978) is freelance cultuur- en theaterjournalist en dramaturg. Hij schrijft en schreef onder andere voor Dagblad Trouw, Theatermaker, De Pers, MoreTXT, Theater Instituut Nederland, Theater Topics en De Nieuwe Reporter. Ook was hij eindredacteur bij het internettijdschrift 8Weekly en is hij eindredacteur van het magazine van Kunsten ’92.

Artikel inklappenDeel dit artikel

Het zal er iets mee te maken hebben: in geen elke branche zijn ze zo goed getraind in het ontwijken van de olifant in de kamer als in de cultuursector. Ook al vult ze met haar volle gewicht een halve concertzaal of expositieruimte, dan nog lopen we op eieren om elkaars prestaties maar zo constructief mogelijk te benaderen. Wat begrijpelijk is, want niks zo persoonlijk en dus zo gevoelig als zelfgemaakte cultuur. De cocktail van ziel, zaligheid en veelal matige honoreringen maakt de betrokkenheid en daarmee de sensitiviteit groot. De gevoelsband van een cultuurwerker met zijn product of instelling is minstens zo sterk als die van een vrijwilliger. En wie weleens een speeltuin heeft proberen te reorganiseren - of Plaza Futura - weet dat je van geluk mag spreken als er geen doden vallen. Dat klinkt als een hyperbool, maar dat is het niet.

De sector is, zeker in een landje als het onze, klein. Gevolg: iedereen kent elkaar, iedereen heeft elkaar nodig, en dus kijk je wel uit met je kritiek. En we voelen ons allemaal slachtoffer, want we vinden dat we chronisch te weinig geld krijgen. Dat gemeenschappelijk slachtofferschap schept een band en daarom val je elkaar niet snel af. Terwijl aan de ene kant de onderlinge haat en nijd niet van de lucht zijn, valt aan de andere kant meteen luidruchtig het woord nestbevuiling als iemand zijn mond durft open te doen. Melle Daamen besefte dat ongetwijfeld, maar zal toch ook weer verrast zijn geweest door de felheid waarmee hij de afgelopen week werd bejegend.

In zo’n gevoelig milieu gedijen de taboes. Het is logisch dat je weinig kritiek kunt velen als je structureel onder vuur ligt, zoals de cultuursector nu. Maar hardnekkige taboes leiden tot ongezonde situaties. Want uiteindelijk gaat het etteren, hou je te lang ten dode opgeschreven patiënten in leven en dreigt er een in zichzelf gekeerd groepje te ontstaan. Een groepje dat net iets te vaak het jengelende en gefrustreerde kereltje uithangt dat toch nooit wordt begrepen door de buitenwereld. Gebrek aan zelfreflectie houdt middelmaat in stand en vernieuwing tegen. En ook al heb ik een hekel aan het woord draagvlak, juist het gebrek aan zelfinzicht is een van de oorzaken voor het gebrek aan draagvlak onder de Brabantse bevolking. Daarom een pleidooi om de boel meer open te gooien. Laten we kijken of we als de geciviliseerde voorhoede van de verlichte mensheid – wat dat zijn we toch als cultuursector? – een beschaafd gesprek kunnen aangaan over een aantal taboes. Daarom hier, nu: drie heilige huisjes.

Heilig huisje 1: cultuur heeft een intrinsieke waarde
Oh wee degene die over de functie van cultuur praat en niet begint met de nadrukkelijke opmerking dat kunst toch eerst en vooral een intrinsieke waarde heeft. Maar ik snap nog steeds niet waarom een functionele benadering van kunst & cultuur zoveel emoties oproept. Natuurlijk moet je als kunstenaar de ruimte hebben om je autonoom te bewegen. Want jij moet een alternatieve blik bieden, daarom ben je op de wereld, daarom bieden we je subsidiemogelijkheden, daarom nagelen we je niet aan de meetlat van Jan Modaal.

Maar nadenken over de functie van hetgeen je doet , gaat toch niet ten koste van je autonomie? Nadenken over het waarom van wat je doet is iets anders dan je laten leiden door een functionele drijfveer. Waarom zou je als kunstenaar, theatermaker of muzikant geen eigenzinnige producten kunnen maken terwijl je tegelijkertijd nadenkt over de functie die je producties hebben? Ik zie prachtige autonome kunstwerken die zijn gemaakt door designers,toch volk dat primair is opgeleid om iets functioneels te maken.

Natuurlijk is het lastig om je autonome product te omschrijven, maar dat ontslaat je nog niet van de plicht om in ieder geval een serieuze poging te wagen je drijfveren te duiden. Zelfs voor de meest autonome kunstenaar moet dat mogelijk zijn.

Heilig huisje 2: het symfonieorkest
Voor de duidelijkheid: ik heb geen hekel aan klassieke muziek, integendeel. En ik geef hier geen oordeel over de artistieke kwaliteit van de philharmonie zuidnederland, ik weet dat het een van de beste, zoniet hét beste regionale orkest van Nederland is. Waar het mij hier om gaat, is het behoud van de functie van het symfonieorkest.

Want dat is een taai heilig huisje. De wens van de overheid enkele jaren geleden om het Brabants Orkest en het Limburgs Symfonie Orkest met elkaar te laten fuseren, leek een goede aanleiding om met z’n allen eens de vraag te stellen of we dat nog wel moeten willen, zo’n symfonieorkest voor het zuiden. Maar die discussie is zover ik weet nauwelijks gevoerd. Wat op z’n zachts gezegd verrassend is, gezien de relatief grote hoeveelheid geld die naar een relatief klein publiek gaat. Maar als je daarover begint, loop je al snel het risico om voor populist versleten te worden.

Ook na de fusie gaat nog steeds een fundamenteel deel van het provinciale geld voor cultuur naar de philharmonie zuidnederland. Komend jaar, in 2014, investeert de provincie Noord-Brabant in totaal ruim 6,5 miljoen euro in voornamelijk podiumkunsten en festivals. Daarvan krijgt het orkest van het zuiden 1,75 miljoen. Dat is meer dan een kwart.

Ik zat tot halverwege 2012 in de kunstencommissie van de provincie Noord-Brabant die moest adviseren over structureel gesubsidieerde instellingen. We hebben toen herhaaldelijk de vraag gesteld of er gepraat kon worden over de subsidie voor het toekomstige fusie-orkest. Maar dat bleek niet de bedoeling, dat was wat ze dan noemen een ‘politiek dossier’. En het enige argument dat ik in al die jaren heb gehoord, was nauwelijks inhoudelijk te noemen en zuiver opportunistisch: er gaat al zo weinig rijkssubsidiegeld naar Noord-Brabant, als we hier aan gaan morrelen dan raken we dat geld ook nog kwijt.

Maar: moet meer dan een kwart van het provinciale geld voor podiumkunsten en festivals gaan naar een instituut voor ‘muzikale archeologie’, zoals ook sommige serieuze muziekliefhebbers (geen populisten) het symfonie-orkest typeren? Terwijl er vanuit de provincie nauwelijks tot geen geld gaat naar bijvoorbeeld literatuur, beeldende kunst, film of urban culture. In de huidige context van bezuinigingen lijkt het mij gerechtvaardigd om in ieder geval de vraag publiekelijk te stellen.

Tenslotte: heilig huisje 3: bescheidenheid
Torn niet aan de bescheidenheid van de Zuiderling, want dan raakt-ie in de war. Ongetwijfeld het meest hardnekkige en meest schadelijke taboe in Noord-Brabant, en volgens mij ook in Zeeland en Limburg: het gebrek aan trots. Hoe vaak hoor je iemand fier vertellen over instellingen en makers in de Brabantse, Zeeuwse of Limburgse cultuursector? Ongelooflijk vind ik het hoe klein we elkaar hier weten te houden, in het land van de maaivelden. Als iemand mij kan vertellen waar die bescheidenheid vandaan komt en hoe we er weer vanaf komen, dan hou ik me aanbevolen.

We hebben:

• November Music, het belangrijkste festival voor hedendaagse muziek in Nederland;
• we hebben Theaterfestival Boulevard, een van de belangrijkste zomerfestivals van ons land;
• we hebben de Vleeshal in Middelburg;
• we hebben de STRP Biënnale in Eindhoven, een van de belangrijkste en grootste festivals voor kunst & technologie in Europa;
• we hebben Theater Artemis;
• we hebben festival Incubate in Tilburg;
• we hebben festival Playgrounds in Tilburg;
• we hebben Opera Zuid;
• we hebben De Stilte;
• we hebben Het Domein in Sittard;
• we hebben de Dutch Design Week;
• we hebben Circo Circolo;
• we hebben het Nazomer Festival;
• we hebben Guus Meeuwis;
• we hebben lichtfestival GLOW;
• en we hebben... Pathé.

Maar als je vervolgens aan Brabanders vraagt hoe zij het cultuuraanbod in hun provincie beoordelen, scoort Noord-Brabant samen met Overijssel het laagst. Zo blijkt uit het recente onderzoek Cultuursector Merkenonderzoek Provincies. Datzelfde onderzoek vroeg aan de Nederlander welke cultuurinstelling in hun provincie ze het meest waarderen. Zeeuwen en Limburgers kiezen tenminste nog daadwerkelijk voor een culturele instelling uit hun eigen provincie: Blöf in Zeeland en Rowwen Hèze in Limburg. En de Brabanders? Die zetten de bioscopen van de Franse multinational Pathé op 1. En zo werd dit alsnog - onbedoeld - een lesje in bescheidenheid.

Stan van Herpen is al meer dan vijftien jaar werkzaam in de cultuursector, als journalist en programmeur. Hij was o.a. redacteur bij filmmaandblad Skrien, filmprogrammeur bij Plaza Futura in Eindhoven en zes jaar lid van de adviescommissie Kunsten van de provincie Noord-Brabant. Hij is thans hoofdredacteur van het nieuwe tijdschrift MEST, over cultuur in Noord-Brabant.

Artikel inklappenDeel dit artikel